ΙΓ΄ Πνευματικὴ σύναξη διαλόγου μὲ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο «Ἀνάβοντας τὸν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων», ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 27 Ἰανουαρίου, 2021 στὸ ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ τῆς κοινότητος Περιστερώνας τῆς μητροπολιτικῆς περιφερείας Μόρφου. Στὶς πνευματικὲς αὐτὲς συνάξεις ὁ Πανιερώτατος ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τῶν πιστῶν ποὺ τοὺ ὑποβάλλονται εἴτε γραπτῶς εἴτε προφορικῶς, ἐπώνυμα ἢ ἀνώνυμα.
ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ
ΨΑΛΜΟΣ 1ος
Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν.
ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός.
καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,
ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ
ἀποῤῥυήσεται· καὶ πάντα, ὅσα ἂν ποιῇ, κατευοδωθήσεται.
οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ἢ ὡσεὶ χνοῦς, ὃν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς.
διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει, οὐδὲ ἁμαρτωλοὶ ἐν βουλῇ δικαίων·
ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται.
ΨΑΛΜΟΣ 2ος
Ἰνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;
παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. (διάψαλμα).
Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν.
ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς.
τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς.
᾿Εγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ
διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.
αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς.
ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς.
καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν.
δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ.
δράξασθε παιδείας, μήποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας.
ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ.
Ε' Χαιρετισμοί
ΠΗΓΗ ΟΜΙΛΙΩΝ : arnion.gr
Δ' Χαιρετισμοί
ΠΗΓΗ ΟΜΙΛΙΩΝ : arnion.gr
Γ' Χαιρετισμοί
ΠΗΓΗ ΟΜΙΛΙΩΝ : arnion.gr
Β' Χαιρετισμοί
ΠΗΓΗ ΟΜΙΛΙΩΝ : arnion.gr
Α' Χαιρετισμοί
ΠΗΓΗ ΟΜΙΛΙΩΝ : arnion.gr
Ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης αναφέρει ότι εκατόν πενήντα είναι οι Ψαλμοί, που περιέχονται σε τρεις πεντηκοντάδες εις τύπον του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος. Ο της πεντηκοστής αριθμός στους Εβραίους συμπλήρωνε τις επτά εβδομάδες με έλλειψη ενός αριθμού. Επτά φορές πολλαπλασιαζόμενο το επτά δίνει το σαράντα εννιά υπολοιπόμενο μιας μονάδας η οποία προστιθέμενη στον τριακοστό ένατο αριθμό συμπληρώνει την πεντηκοντάδα. Προστίθεται η μονάδα εις τύπον του μοναδικού της εν τρισυποστάτου Θεότητας.
Συγκέντρωσε του ψαλμούς σε ένα βιβλίο ο Εσδράς μετά την απελευθέρωση των Εβραίων από τους Βαβυλωνίους και την επάνοδο τους, άλλοι λένε ότι τους συγκέντρωσε ο Βασιλιάς Εζεκίας. Τέσσερις ήταν οι πρωτοψάλτες των ψαλμών και τέσσερις οι χοροί οι οποίοι υποδήλωναν τα τέσσερα σημεία του κόσμου (ανατολή, δύση, βορράς, νότος) όπου θα ψάλλονταν οι ψαλμοί, ενώ κάθε χορός αποτελούνταν από εβδομήντα δύο ψάλτες κατά αναλογία των εβδομήντα δυο γλωσσών οι οποίες διαιρέθηκαν στην κατασκευή του πύργου της Βαβυλώνας, επειδή και κάθε γλώσσα του κόσμου θα έψελνε τους ψαλμούς !
Το ψαλτήριο διαιρείται σε πέντε βιβλία :
Το ψαλτήριο ήταν μουσικό όργανο με δέκα χορδές κατά αντιφωνία τεντωμένες. Ονομάζονταν Νάβλα κατά το Εβραϊκό και από το επάνω μέρος λάμβανε την αιτία και αφορμή των φθόγγων, συμβολικώς ώστε και εμείς οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ευθείς στην γνώμη και να μελετάμε τα άνω, δηλαδή τα ουράνια, να μην καταπίπτουμε στα πάθη της σάρκας δια μέσου της ηδονής της μελωδίας, αλλά να γινόμαστε ψαλτήριον με το να συμφωνούν στον καθένα από εμάς οι πέντε αισθήσεις του σώματος και οι πέντε δυνάμεις της ψυχής (ο νου, η διάνοια, η δόξα, η φαντασία και η αίσθησης), και εκ της συμφωνίας αυτών να αναπέμπεται στο Θεό ένα μέλος εναρμόνιο.
Δέκα κόλαβοι δηλαδή παλούκια ήταν στο ψαλτήριο κατά τον αριθμό των δέκα χορδών, τα οποία στρεφόμενα πότε μεν έσφιγγαν τις χορδές και ψήλωναν τους ήχους, πότε τα ξέσφιγγαν και χαμήλωναν τους ήχους, καθώς ήθελε ο τεχνίτης, και το μεν δεξί χέρι κρατούσε το πλήκτρο, το δε αριστερό πιάνοντας από το πάνω μέρος τα παλουκάκια και περιστρέρφοντάς τα έκαναν τον ήχο του ψαλτηρίου ή βαρύ δηλαδή χαμηλό ή οξύ δηλαδή υψηλό ή μεσαίο και μεμιγμένο. Το ψαλτήριο ως όργανο υπήρχε πριν από τον Δαβίδ αλλά ήταν άτεχνο. Ο Δαβίδ το κατασκεύασε τεχνικότερο καθώς το είπε μόνος του στον τελευταίο ψαλμό «οι δάκτυλοί μου ήρμοσαν ψαλτήριο» και τη μεταχείριση του ψαλτηρίου πρώτος ο Δαβίδ στον Θεό μετέφερε. Έτσι ψαλτήριον είναι το όργανο του ψαλτηρίου, ψάλλω σημαίνει ψαύω με τα δάκτυλά μου τις χορδές του έγχορδου οργάνου, ενώ ψαλμός σημαίνει φαύσης, παίξιμο χορδών. Καταχρηστικός ψαλτήριον ονομάζεται το βιβλίο το οποίο περιέχει τους ψαλμούς.
Ποιοι είναι οι λόγοι της υπόθεσης των
ψαλμών κατά τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη
Εννιά είναι οι λόγοι της υπόθεσης των ψαλμών :
1. Η εξήγηση της αρχαιολογίας όχι μόνο των Εβραίων αλλά και των παλαιοτέρων ακόμη των Εβραίων, γιατί ο Δαβίδ διηγείται σε πολλά σημεία των Ψαλμών την γένεση και δημιουργία του κόσμου, τις πράξεις των Πατριαρχών και την περιπλάνηση αυτών, την κάθοδο στην Αίγυπτο, την σκλαβιά, την έξοδο από την Αίγυπτο, την νομοθεσία, την σκηνή του Μωυσή, την ιεροσύνη, τους Αριθμούς, το Δευτερονόμιο, τον Ιησού του Ναυή, την κληροδοσία της γης της Επαγγελίας, τους Κριτάς, τις βασιλείες και όσα άλλα ακόλουθα.
2. Την φυσιολογία του ουρανού και όλα περί αυτού, περί της γης και όλα όσα είναι πάνω στη γη, περί των ζώων, και φυσικών φαινομένων και γενικά ότι αφορά την κτίση.
3. Προφητείες για την έλευση του Σωτήρα όπως περιγράφονται από τους Προφήτες, δηλαδή για την Θεοτόκο, για την σάρκωση του Θεού Λόγου, για τα δώρα των Μάγων, για την φυγή στην Αίγυπτο και την επιστροφή στην Παλαιστίνη, για την διδασκαλία, τα θαύματα, περί της συναγωγής και του φθόνου των Ιουδαίων, περί της προδοσίας, τις μαστιγώσεις, την Σταύρωση, περί του διαμερισμού των ιματισμών, τις τρύπες των χεριών και των ποδιών, περί της πικρής γεύσης του ξυδιού και της χολής, περί της ταφής και της καθόδου στον Άδη, της Ανάστασης, της ανάβασης στους ουρανούς και της καθέδρας εκ δεξιών του Πατρός, της νίκης και της Δευτέρας Παρουσίας και αιωνίου Βασιλείας.
4. Προφητείες μετά την Ανάληψη του Κυρίου, δηλαδή η κλήση των εθνών, για τους μαθητές και αποστόλους, για τα θαύματά τους, για το κήρυγμά τους, για την στερέωση της εκκλησίας και της αύξησης αυτής, για την νίκη των Ρωμαίων και την αιχμαλωσία των Ιουδαίων, για την Δευτέρα του Χριστού φρικτής παρουσίας, και για την κοινή ανάσταση των νεκρών.
5. Η θεολογία της Αγίας Τριάδος, του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
6. Αναφέρουν οι ψαλμοί περί νοερών κτισμάτων δηλαδή Αγγέλων, Δαιμόνων και Ψυχών, και Ψυχικών κινήσεων και δυνάμεων.
7. Αναφέρονται στην ηθική παιδαγωγία, στην αρετή και στην κακία.
8. Αναφέρουν οι Ψαλμοί για τους λογισμούς και της επιβουλής των δαιμόνων, για τους τρόπους και τις αλλοιώσεις, για την θεραπεία των παθών, και της κατά των παθών πάλης και πολέμου.
9. Τέλος αναφέρεται στους Ψαλμούς ο ακριβέστατος και υψηλότατος λόγος των εντολών, ο οποίος δεν είναι καθόλου κατώτερος από τις εντολές του Κυρίου έτσι όπως τις διατάσσει στο Ευαγγέλιο.
Οι μερικότεροι λόγοι της υπόθεσης των ψαλμών είναι οι ακόλουθοι :
1. Ο προς Θεόν Δοξολογητικός λόγος
2. Ο ευχαριστήριος λόγος
3. Ο ευκτικός λόγος, δηλαδή αυτός που εύχεται
4. Ο προτρεπτικός λόγος προς την αρετή
5. Ο αποτρεπτικός από την κακία
6. Ο μεθοδικός λόγος, δηλαδή να διδάξει με μέθοδο και τέχνη, ώστε να πείσει τους ακροατές, όχι μόνο όπως παραγγέλει στο ψαλτήρι ο Δαβίδ να κάνουν οι άνθρωποι το καλό και την αρετή, αλλά και τον τρόπο διδάσκει πως να την κάνουν την αρετή και το καλό. Όλοι οι ανωτέρω λόγοι αρμόζουν σε όλους τους ανθρώπους
Οι ψαλμοί είναι ιερά ποιήματα γεμάτα συναρπαστικές εικόνες, υψηλές συμβολικές παραστάσεις, ευγενικούς οραματισμούς, είναι η πλουσιότερη και πλέον συγκινητική έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων, του πόνου και της χαράς, της ελπίδας και της αποκαρδίωσης, του φόβου και του θάρρους, της αγάπης και του μίσους, της καλοσύνης και της μοχθηρίας, της ειλικρίνειας και της υποκρισίας, της ευθύτητας και της δολιότητας, του θαυμασμού προς το ωραίον και του αποτροπιασμού προς το κακόν, όπως αυτά τα αισθήματα, εμφωλεύουν στις καρδιές και εκφράζονται στις πράξεις των αγαθών και πονηρών ανθρώπων.
Ανεκτίμητοι είναι οι ψαλμοί από άποψης περιεχομένου, θεολογικότατοι και διδακτικότατοι, ψάλλουν το άπειρον μεγαλείον του Θεού, την ασύλληπτη σε ωραιότητα δημιουργία του αριστουργήματος αυτού που λέγεται επίγειος και ουράνιος κόσμος. Εκθέτουν σε κτυπητές και συγκινητικές γραμμές τα περί του ανθρώπου, την θεία καταγωγή, αλλά και την κατάπτωσή του, το ύψος της αρετής, αλλά και την αθλιότητα της αμαρτίας, την με εμπιστοσύνη εξάρτησή του από τον Θεό, αλλά και την ολέθρια αποστασία του, τον πόνο και την χαρά του, τις θλίψεις και τις ελπίδες του, τους κινδύνους και το καταφύγιό του τον πόθο και την προσδοκία της λυτρώσεως. Πόσα και πόσα δεν γράφουν για τον προσδοκώμενο Μεσσία, για τον αναμενόμενο Λυτρωτή, τον Υιόν του Θεού, τον απόγονο του Δαβίδ. Σε μερικά σημεία εκθέτουν με τόση καθαρότητα τη διδασκαλία και τα έργα του Χριστού, την πολυώδυνη θυσία του και τον θρίαμβο της Αναστάσεως, τη λύτρωση που θα έδινε, και τη βασιλεία που θα ίδρυε, το άνοιγμα των ουρανών και τον εγκαινιασμό μιας νέας εποχής αιώνιας μακαριότητας και δόξας για τον άνθρωπο, ώστε νομίζει κανείς ότι οι θεόπνευστοι Ψαλμωδοί δεν περιγράφουν μελλοντικά γεγονότα, αλλά ιστορικά, τα οποία είδαν και τα έζησαν και τα αισθάνθηκαν βαθύτατα. Γι' αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας εκφράζονται με απερίγραπτο ενθουσιασμό για το συναρπαστικό περιεχόμενο των Ψαλμών.
ΠΗΓΗ : «ΨΑΛΜΟΙ, ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ Ι.Θ. ΚΟΛΙΤΣΑΡΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΩΗ, 2006, ΑΘΗΝΑ.
Το βιβλίο των ψαλμών προφητεύει τα μέλλοντα, υπενθυμίζει τα παρελθόντα, θεσπίζει νόμους για τη ζωή, υποδεικνύει όσα πρέπει να πράξουμε και με ένα λόγο είναι κοινό ταμείο καλών διδαγμάτων που προμηθεύει στον καθένα τα κατάλληλα σύμφωνα με τη σπουδή του. Διότι και τα παλαιά τραύματα των ψυχών θεραπεύει και στο νεοτραυματισθέντα αποδίδει γρήγορα τη θεραπεία και τον άρρωστο περιποιείται και το υγιές προφυλάσσει και γενικώς ξεριζώνει όσο είναι δυνατό, τα πάθη, τα οποία κατατυραννούν ποικιλοτρόπως στη ζωή τις ψυχές των ανθρώπων, και τούτο με κάποια μελωδική ψυχαγωγία και ευχαρίστηση που γεννά αγνή σκέψη.
Τί έκανε λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο βλέποντας ότι το ανθρώπινο γένος δύσκολα οδηγείται προς την αρετή, και ότι εμείς εξ αιτίας της ροπής προς την ηδονή παραμελούμε τον ορθό βίο; Ανέμιξε με τις αλήθειες της πίστεως την τέρψη της μελωδίας ώστε να δεχόμαστε χωρίς αντίδραση την ωφέλεια των λόγων που θα ακούονται γλυκά και απαλά. Έτσι και οι σοφοί ιατροί προσφέρουν και τα πικρότερα φάρμακα να το πιούν δύσκολοι ασθενείς αλείφοντες πολλάκις το ποτήρι ολόγυρα με μέλι. Γι' αυτό επινοήθησαν τα αρμονικά αυτά άσματα των ψαλμών, ώστε και τα παιδιά ή γενικώς οι ανώριμοι στο ήθος να φαίνεται μεν ότι ψάλλουν, στην πραγματικότητα όμως να μορφώνονται ψυχικώς..(..) Και εάν κανείς από εκείνους που γίνονται θηρία ανήμερα από το θυμό, αρχίσει να λέγει τους ψαλμούς, αμέσως φεύγει η αγριότητα από την ψυχή του, διότι την αποκοίμισε με τη μελωδία.
Ο Ψαλμός γαληνεύει τις ψυχές, τις βραβεύει με ειρήνη, καθησυχάζει τους θορύβους και τα κύματα ων λογισμών. Μαλακώνει την τάση της ψυχής για θυμό και σωφρονίζει την ακολασία της. Ο ψαλμός συσφίγγει τη φιλία, ενώνει τα χωρισμένα, συμφιλιώνει τους εχθρούς. Διότι ποιός δύναται ακόμη να θεωρεί εχθρό εκείνον με τον οποίο ύψωσε την ίδια φωνή προς το Θεό; Ώστε η ψαλμωδία χορηγεί και το μέγιστο αγαθό, την αγάπη, διότι επινόησε ως συνδετικό κρίκο για την ένωση, την από κοινού ψαλμωδία και συναρμονίζει το λαό στη συμφωνία ενός χορού.
Ο Ψαλμός τρέπει σε φυγή τους δαίμονες, επιφέρει τη βοήθεια των αγγέλων, είναι όπλο στους φόβους της νύχτας και ανάπαυση στους κόπους της ημέρας, ασφάλεια για τα νήπια, κόσμημα για τους ακμαίους στην ηλικία άνδρες, παρηγοριά για τους πρεσβυτέρους, στολίδι πάρα πολύ ταιριαστό για τις γυναίκες. Κατοικίζει τις ερήμους, σωφρονίζει τις συγκεντρώσεις, είναι η βάση για τους αρχαρίους, αύξηση αυτών που προκόπτουν, στήριγμα των τελείων, φωνή της Εκκλησίας. Αυτός λαμπρύνει τις εορτές, αυτός προξενεί την κατά Θεό λύπη. Διότι ο Ψαλμός εξάγει δάκρυ και από πέτρινη καρδιά.
Ο Ψαλμός είναι το έργο των αγγέλων, το ουράνιο πολίτευμα, το πνευματικό θυμίαμα. Ώ τί σοφή επινόηση του διδασκάλου, ο οποίος επινόησε να ψάλλουμε και συγχρόνως να μαθαίνουμε τα ωφέλιμα! Για το λόγο αυτό και κάπως βαθύτερα εγχαράσσονται τα διδάγματα στις ψυχές. Διότι μάθημα που έγινε με βία δεν είναι δυνατό να παραμείνει, όσα όμως εισέρχονται με ευχαρίστηση και χάρη, κάπως σταθερότερα κατοικούν στις ψυχές μας. Διότι τί δε δύνασαι να μάθεις από εδώ; Δε μαθαίνεις τη μεγαλοπρέπεια της ανδρείας; την ακρίβα γης δικαιοσύνης; τη σεμνότητα της σωφροσύνης; την τελειότητα της φρονήσεως; τον τρόπο της μετανοίας; τα μέτρα της υπομονής; και οτιδήποτε πεις από τα αγαθά; Εδώ ενυπάρχει τέλεια θεολογία, πρόρρηση της ενανθρωπίσεως του Χριστού, απειλή της κρίσεως, η ελπίδα της Αναστάσεως, ο φόβος της κολάσεως, οι υποσχέσεις για τη δόξα, αποκαλύψεις μυστηρίων. Όλα είναι αποθησαυρισμένα στο βιβλίο των ψαλμών ως σε κάποιο μεγάλο και κοινό θησαυροφυλάκιο.
Απόσπασμα από την ομιλία: «Εις τον πρώτον Ψαλμόν» σε νεοελληνική απόδοση. ΒΕΠΕΣ, τομ. 52, σελ. 11-12. Migne, P.G. τόμ. 29, σελ. 212-213)
ΨΑΛΜΟΣ Α (1)
| 1 ΜΑΚΑΡΙΟΣ ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν. | 1
Τρισευτυχισμένος και ευλογημένος από τον Θεόν είναι ο άνθρωπος εκείνος,
που δεν επορεύθη ποτε δρόμον σύμφωνα με τας σκέψεις και τα θελήματα των
ασεβών ανθρώπων και ούτε προς στιγμήν δεν εστάθη εκεί, όπου διέρχονται
οι αμαρτωλοί, ούτε εκάθισε να λάβη μέρος εις συναναστροφάς ανθρώπων, που
είναι διεφθαρμένοι και διαφθείρουν την κοινωνίαν. |
| 2 ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός. | 2
Αλλ' εξ αντιθέτου με όλην του την καρδίαν έχει δώσει την θέλησίν του
και την σκέψιν του στον νόμον του Κυρίου και τον Νομον αυτόν θα μελετά
ημέραν και νύκτα. |
| 3
καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ
τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ
ἀποῤῥυήσεται· καὶ πάντα, ὅσα ἂν ποιῇ, κατευοδωθήσεται. | 3
Αυτός θα ομοιάζη με το δένδρον που είναι φυτευμένον εις τα πλούσια
τρεχούμενα νερά και το οποίον θα αποδώση τους ωρίμους καρπούς του εις
τυν καταλληλον καιρόν, τα δε φύλλα του ποτέ δεν θα πέσουν. Ετσι και ο
άνθρωπος ο αφωσιωμένος στον νόμον του Θεού. Ολα τα έργα, που θα
επιχειρή, θα έχουν με την ευλογίαν του Θεού αίσιον πέρας. |
| 4 οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ἢ ὡσεὶ χνοῦς, ὃν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς. | 4
Δεν θα συμβαίνη όμως το ίδιον και μέ, τους ασεβείς, όχι· αλλά αυτοί θα
ομοιάζουν σαν το χνούδι, το οποίον παρασύρει ο άνεμος και το εξαφανίζει
από το πρόσωπον της γης, από τα μάτια των ανθρώπων. |
| 5 διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει, οὐδὲ ἁμαρτωλοὶ ἐν βουλῇ δικαίων· | 5
Δια τούτο, ηθικώς αδύνατοι και άτολμοι, οι ασεβείς δεν θα έχουν το
σθένος να σταθούν όρθιοι ενώπιον του Κυρίου κατά την μέλλουσαν κρίσιν.
Ούτε και οι αμαρτωλοί θα τολμήσουν, να παρουσιασθούν εις την σύναξιν των
δικαίων. |
| 6 ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται. | 6 Διότι ο Κυριος γνωρίζει τον δρόμον, την συμπεριφοράν και τα έργα των δικαίων και τους προστατεύει, ενώ οι ασεβείς εγκαταλείπονται από τον Θεόν, καταλήγουν εις την απώλειαν τα έργα των και αυτοί οι ίδιοι. |